Το απέραντο του ονείρου

Περιγραφή

Αγγίζοντας την ψυχή του ποιητή

Διαβαίνοντας με σιγανό βήμα προχώρησα προς το λιμάνι, κοντοστάθηκα και χάζευα όλη τη μαγεία της θάλασσας και το απέραντο του ουρανού.

Εκεί που στεκόμουν ήταν δυο βαρκούλες και το ελαφρύ κυματάκι τις πήγαινε τόσο κοντά που σου έδιναν την εντύπωση ότι ήταν ένα, όπως δυο καρδιές που ενώνονται στο κάλεσμα της αγάπης…

Ακούγοντας το καράβι που ήταν πλευρισμένο στο μουράγιο να σφυρίζει έτοιμο να φύγει για το νέο ταξίδι του, συλλογίστηκα ότι θα ξεκολλήσει από το μουράγιο για να φύγει μακριά από την φωλιά του που το προστάτευε από τα κύματα του Αιγαίου.

Έζησα τη στιγμή όπου κάποιο άτομο φεύγει από το λημέρι του εκεί που γνώρισε την αγάπη, για αγκαλιά και προστασία. Φεύγει αφήνοντας μόνο του κάποιον να πονεί και συντρίμμια πίσω του.

Τότε μύριες σκέψεις και συναισθήματα πλημμύρισαν την ψυχή μου, και άρχισα να τα καταγράφω στο χαρτί. Έτσι γέμισα κάποιες σελίδες με τα συναισθήματά μου με στίχους.

«Το απέραντο της αγάπης, το απέραντο του πόνου του χωρισμού, το απέραντο του ονείρου για κάτι που νοσταλγείς».

Όταν γέμισα της σελίδες μου τότε το κάλεσμα του βήματός μου με παρακίνησε στο δάσος… Εκεί άκουσα κάποιο δέντρο να μουρμουρίζει τις σκέψεις μου, «όχι, όχι, παραισθήσεις έχω, πώς είναι δυνατόν το δέντρο να ψιθυρίζει με αυτούς τους συλλογισμούς»…

Ξάφνου τα ψιθυρίσματα έγιναν πιο πολλά και σε λίγη ώρα όλα τα δέντρα είχαν την ίδια ηχώ.

Ένα χαμόγελο έπιασα τον εαυτό μου να έχει. ΝΑΙ!!! Το πρώτο δέντρο ήταν σαν τους ψίθυρους που έχουν τα συναισθήματά μου, και όλα τα άλλα δέντρα ακούνε μέσα από τις σελίδες μου, που άπλωσα το χέρι μου για να ακουμπήσει το απέραντο του ονείρου.