Οδοιπορικό μιας Επανάληψης

Περιγραφή

Όλοι μου λένε πως μιλάω πολύ

είναι γιατί φοβάμαι!

Σ’ αυτές τις ατέλειωτες παύσεις της σιωπής

που κάποιος πρέπει να καλύψει το κενό… μιλάω πολύ.

Είναι ο μόνος τρόπος για να σωπάσει ο εαυτός μου,

αυτός που λέει πάντα την αλήθεια

διαμορφώνοντας επιτυχώς

ένα αποτυχημένο δάκρυ·

κι όλο τα λάθη απ’ τη ζωή μου απομακρύνει. Γιατί;

Στιγμιότυπα οι αισθήσεις

έχουν χυθεί στ’ άδειο ταβάνι

στάζουν στον ώμο

και δεν αντέχω να κοιτάξω πια ψηλά.

Γι’ αυτό μιλάω… Μιλάω πολύ!

Μαζεύω υπογραφές στη γειτονιά

τις παρατάσεις λιγοστεύοντας.

Μ’ αναβολές και χάπια

μόνο μια θέση στο κρεβάτι έχει μείνει

για την αρρώστια που από χρόνια

έχει σκεπάσει τη σιωπή με φλυαρία·

κι εκείνη τη χαμένη ρίζα

που βυθίζω στο αλκοόλ

για να ζαλίσω το λουλούδι, να πέσει,

να πάψει να μετράει τ’ άστρα.

Γι’ αυτό κι έχω στα χείλη μου ένα όπλο.

Μιλώ ασταμάτητα

μ’ άστοχες βολές σ’ άδειο καθρέπτη

και μ’ άδειες λέξεις τη σιωπή σκοτώνω,

να ρίξω το άλογο που τρέχει

κρατώντας με σε απόσταση απ’ τον κόσμο.

Μιλάω πολύ! Μιλάω πολύ να φύγει ο φόβος.