Η ποίηση των φωτοβόλων αστερισμών

Περιγραφή

Τι θα νιώθαμε αν βρισκόμασταν στην αποστολή διάσωσης του

τελευταίου γορίλα των ποταμών της Αφρικής; Όταν θα γνωρίζαμε

πως λιώνουν οριστικά οι πάγοι και κλείναμε ραντεβού με το

αγαπημένο μας ταίρι εκείνη ακριβώς τη στιγμή για να ζήσουμε

το κάθε δευτερόλεπτο, πώς η φύση θα συμμετείχε τελετουργικά

στη μοναδική αυτή συνύπαρξη αγάπης και απώλειας; Τι θα

αισθανόταν ένας αστροναύτης του 2112 μ.Χ. ευρισκόμενος

στην περιοχή του εξωτερικού Ηλιακού μας συστήματος, πέρα

από τον Ποσειδώνα; Αν γνωρίζαμε από κοντά στα 2094 μ.Χ.

τον τελευταίο ποιητή που έγραφε ακόμα σε χαρτί – τι θα του λέγαμε;

Οικολογική ποίηση του μέλλοντος, που προσεγγίζει το σύμπαν,

τον άνθρωπο, τον πλανήτη μας σαν ολότητα με ευαισθησία, όπως

το μαρτυρούν και οι στίχοι:

«Παιδιά της μάνας γης εμείς με ύλη από τ’ αστέρια»