Ερωτας στις ουρές των συσσιτίων

Περιγραφή

Τον έβλεπε τις τελευταίες εβδομάδες να έρχεται
στα συσσίτια… ένας άντρας σαν όλους τους άλλους,
με κάτασπρα κι απεριποίητα μαλλιά, κάπου εκεί γύρω στα εξήντα τον έκοψε το μάτι της και τρόμαξε όταν σκύβοντας στα χαρτιά του διαπίστωσε πως ήταν μόλις τρία χρόνια μεγαλύτερος της, ούτε καλά, καλά πενήντα δηλαδή, κι ίσως αυτό
να ήταν και το πρώτο ερέθισμα που την έσπρωξε να τον παρατηρήσει περισσότερο.
Ίσως όμως να ήταν κι η αρρενωπή μα συγχρόνως ευγενική φυσιογνωμία του, ή μπορεί και τα ρούχα του τα φθαρμένα,
τα σχεδόν βρώμικα, που εν τούτοις φώναζαν από μακριά πως κάποτε ήταν ρούχα ποιότητας κι ανάγκαζαν το μυαλό σου
να σκεφτεί «πως… γιατί;», μπορεί ακόμα και η αξιοπρεπής συμπεριφορά του…
κάτι πάντως είχε στα σίγουρα πάνω του αυτός ο άνθρωπος που στα μάτια της τουλάχιστον φάνταξε πως ξεχωρίζει
από τους υπόλοιπους.
Στέκονταν σε μια άκρη χωρίς να μιλά, λες και προσπαθούσε να φαίνεται το δυνατόν λιγότερο, περίμενε υπομονετικά
κι όταν έρχονταν η σειρά του άπλωνε το χέρι με χαμηλωμένο το κεφάλι, έπαιρνε το πλαστικό με το φαΐ που του αναλογούσε, έλεγε πάντα «ευχαριστώ» και μετά το έβαζε στα πόδια σαν κυνηγημένος…